Tag: mini transat

Christa ten Brinke alsnog zelfstandig gefinisht in legendarische Mini Transat solozeilrace.

Amsterdam / Salvador de Bahia, 10 november 2011 – Woensdagavond 23.30 (plaatselijke tijd) kwam Christa ten Brinke met haar boot ‘Ran of the North Sea’, onder luid gejuich van haar man Ysbrand Endt, medezeilers en vrienden, aan in Bahia nadat zij eerder deze week een stop moest maken in Aracaju voor noodreparaties.

 

Christa: ‘ Mijn binnenkomst is niet te beschrijven. Ik had per sms contact met Ysbrand. Hij vertelde mij dat er heel veel mensen op mij stonden te wachten. Ik dacht dat hij overdreef maar zo’n 100 meter van de finish hoorde ik vele tientallen mensen heel hard “Christa, Christa, Christa” schreeuwen.’

 

‘Eenmaal aangekomen had ik geen grip meer op de situatie. Ik ben samen met Ysbrand traditiegetrouw het water in gesprongen en werd daarna warm onthaald op de steiger. Een ongelooflijk gevoel, die warmte en liefde na zolang alleen vechten. Iedereen noemde mij de held van de Transat.’

Vertrek vanuit Aracaju
Na 2 dagen reparaties aan haar boot in de haven van Aracaju, zo’n 180 mijl ten noorden van Bahia, kon Christa haar avontuur weer voortzetten. ‘ Ik wilde heel graag door maar ik wist niet of ik het kon. Ik moest opnieuw vertrouwen krijgen in de boot en Ysbrand weer achterlaten. Ik had nog 180 mijl te gaan, ik wilde dit zo graag zelf afmaken. Door een vissersbootje met Ysbrand aan boord ben ik tussen de zandbanken door de haven uit gesleept. Ik had met Ysbrand afgesproken dat, wanneer hij vanaf het vissersbootje in het water zou springen, ik moest gaan. Hij sprong! Ysbrand had alle vertrouwen in mij dat ik dit zou kunnen. Dat moment was heel heftig, maar ik was weer op weg naar Bahia om mijn race af te maken. Het alleen zijn op de boot voelde ook wel weer fijn en vertrouwd, samen zijn we één.’

Heftige nacht gevolgd door mooie ochtend
Het was een heftige nacht langs slecht verlichte olieplatformen waarin Christa haar vertrouwen moest terugwinnen. Toen ze langs de plek kwam waar het eerder mis ging, meldde Christa zich via de marifoon bij het platform waar ze eerder contact mee had. Christa, lachend: ‘ ze waren erg verbaasd me weer te horen en vroegen zich af wat ik ging doen! Toen ik antwoordde dat ik mijn race ging vervolgen, maakten ze een diepe buiging en vertelden me dat ik hen altijd mocht oproepen. Ik heb naar hen geroepen dat dat hopelijk nog wel even duurt!’

Woensdagochtend was een prachtige ochtend, waarin de kunstenares in Christa zich roerde: ‘ Ik had de iPod van Ysbrand op met harde muziek en heb mijn boot ondergetekend. Ik heb echt genoten, hier heb ik het allemaal voor gedaan!’

Spijt
Christa, die inmiddels een groot stuk vertrouwen weer terug heeft ,vertelt: ‘ Ik heb veel materiaalpech gehad maar ik weet dat ik hier niks aan kan doen en het niks met mij te maken heeft. Wel weet ik nu dat ik zelfstandig een heleboel kan oplossen’.

Op de vraag of ze spijt heeft dat ze niet direct is doorgevaren naar Bahia, antwoordt Christa: ‘ Ik heb er vaak over nagedacht, maar spijt heb ik niet. Ik weet zeker dat als ik was doorgevaren, mijn mast het niet had gehouden’.

Officiële finish
Het is nog onduidelijk of Christa volgens het reglement officieel is gefinisht. Volgens medezeilers is dit wel het geval; het is nu wachten op een officiële bevestiging van de organisatie, wat enige tijd kan duren. Christa begrijpt dat de organisatie zich aan bepaalde regels moet houden maar het zou een mooie bekroning zijn voor al het harde werk.

Nog een keer Samen Solo of nooit meer?
‘Het was een zware race, zeker om “samen solo” te doen. De wetenschap dat je allebei in het zelfde schuitje zit, is zowel in de voorbereiding als tijdens de race erg heftig. Het is moeilijk om elkaar te supporten. Het was een race met hoge pieken maar ook hele diepe dalen. Maar het was een geweldige ervaring, onze droom, en ik had niet anders gewild’!

‘Of ik het nog een keer zou doen? Ik sluit voorlopig niks uit, daar is het ook nog te vroeg voor. Samen op één boot meedoen aan een race, daar zou ik zo voor tekenen’.

Christa sluit af: ‘De zee was boos, de hemel was woest. Alles leek een maat te groot voor vrouw en boot Ran of the North Sea. Alleen, maar ik vocht, de boot voer, de boot brak, maar samen hebben wij de overwinning!’

//einde

Fotograaf: Christophe Breschi

Read more

Solozeilster Christa ten Brinke breekt mast vlak voor finish

Amsterdam/Salvador de Bahia, 6 november 2011 – Bijna in het zicht van de haven verloor solo-zeilster Christa ten Brinke vanochtend om nog onbekende reden haar mast. Er stond 25-30 knopen wind. Ten Brinke die deelneemt aan de legendarische mini-transat solozeilrace maakt het goed en is met behulp van een noodtuig onderweg naar Aracaju ten Noorden van de reguliere finishplaats Salvador de Bahia. 

Met het inroepen van de hulp van het racemanagement is Ten Brinke niet meer gerechtigd te finishen. De zeilster lag op een 28ste positie in een van de meest eenzame Solozeezeilraces van bijna 8.000 kilometer. Deze editie zal de boeken in gaan als een van de zwaarste in de historie.

Op ongeveer 177 kilometer van de finish, 24 kilometer uit de kust sloeg het noodlot toe. De boot van Christa Ten Brinke, de ‘Ran of the North Sea’ werd al snel op afstand bijgestaan door een Nederlands containerschip. Echtgenoot Ysbrand Endt, die afgelopen donderdag als 16de over de finish ging, is over land onderweg naar Aracaju om zijn partner Christa op te vangen.

Er is een boot van de organisatie om Ten Brinke te begeleiden tot veilige aankomst in de haven Aracaju waar ze maandagochtend tussen 0.00 uur en 04.00 uur Nederlandse tijd wordt verwacht.

Ysbrand Endt noemt het een grote emotionele rollercoaster:
“Ik ging van verwachtingsvol wachten, naar schrik, naar teleurstelling, maar voelde ook een enorme trots! Trots op wat ze bereikt heeft, maar zeker ook trots op wat ze nu aan het doen is: met een eigen gemaakt noodzeil, op eigen kracht naar de haven Aracaju, 50 mijl noordelijker dan waar ze nu ligt. De wind vanuit het zuiden is met 25 tot 30 knopen te sterk om toch de laatste 100 mijl naar Bahia af te leggen. De race is over.”

“Er was een Nederlands containership in de buurt. We hebben contact gehad met de kapitein en hij vertelde onder de indruk te zijn van Christa en liet weten dat haar moraal goed is. Hij laat haar dan ook met een gerust hart achter om de laatste mijlen van haar race af te maken.”

“Ik probeer nog niet te denken aan het moment dat ik haar in m’n armen kan sluiten; dan gaan de sluizen open en houd ik niet meer op met janken. Ik zit nu in de regelmodus en dat is maar goed ook.”

//einde

Volg Christa en Ysbrand op www.twitter.com/samen_solo

Website race hier
Read more

Ysbrand Endt 15de in tweede etappe Mini Transat

Amsterdam / Salvador de Bahia, Brazilië, 4 november 2011 – Ysbrand Endt kwam afgelopen nacht als vijftiende over de finish van de tweede etappe van de legendarische Mini Transat solozeilrace. Met zijn boot ‘Prime of the North Sea’ wordt Endt 12de in het eindklassement van de series-klasse.

 

Daarmee is hij tweede Nederlander achter Robert Rosen Jacobson. De 21 dagen op de Atlantische Oceaan waren extreem zwaar in deze ‘meest eenzame solozeilrace’. De bijna 6.000 kilometer lange tweede en laatste etappe was een slijtageslag. Endts levenspartner Christa ten Brinke is nog in de race en wordt morgen verwacht.

“Het was mega heftig, zwaarste Transat ooit. Niets was normaal.”

Ysbrand Endt gaf telefonisch een reactie direct na de finish.

“Het voelt heel onwerkelijk. Ik voel verschillende tegenstrijdige emoties: teleurstelling en vreugde. Ik ben ook heel blij weer andere zeilers te zien. Maar de afgelopen 21 dagen op zee hebben we maar drie of vier zeildagen gehad met de normale passaatwind schuin van achteren. Het was alleen maar storm, storm, storm. Tegenwind. Heel slecht weer, veel regen met regelmatig 40 knopen wind (windkracht 9). Ik had na vier dagen schade aan mijn roer en heb mijn boot 24 uur moeten stilleggen om dat te kunnen repareren. Ik was kansloos voor een goed resultaat. De extreme omstandigheden en de lange periodes van eenzaamheid stellen je op de proef. Maar ik heb nooit opgegeven. Om dan in deze hele zware Mini Transat toch 16de te worden, daar ben ik heel erg trots op.”

Christa: “Please help me”

Christa ten Brinke, de vrouw van Ysbrand Endt, zeilt ook mee. Het echtpaar vaart Samen Solo. De bedoeling was om elkaar los te laten en erop te vertrouwen dat de ander dit kan. Dat lukte redelijk goed in de eerste etappe. Maar dit keer was het niet zo eenvoudig, aldus Endt.

“Op een gegeven moment kwam er een storm voorbij met 40 knopen wind. In een paar minuten, totaal onvoorspelbaar, schoot de wind omhoog van 20 tot 40 knopen wind. En die storm bleef acht uur staan. Het gaat razendsnel. Je kan er niet tegen werken. Je boot ligt plat op het water. De zeilen liggen onder water. Ik dacht ‘He? Hij komt niet meer overeind’. Angst om te zinken had ik niet. Ik kreeg de boot weer onder controle en met zwaar gereefd zeil was ik die storm  aan het uitrijden.”

“Zitten janken als een kind”

“Juist op dat moment hoorde ik ook Christa op de marifoon. Dat was verschrikkelijk. Ik hoorde een intense hulpvraag van haar. “Please help me…..” Ik kon haar niet bereiken. Daar heb ik tien dagen zoveel last van gehad. Maar via de SSB (lange golf radio) hoorde ik een keer per dag de posities van alle anderen. Ik zag aan de lijst dat ze voortgang maakte. Direct na de finish hoorde ik dat ze had aangegeven om aan mij te zeggen dat ze het ging redden.”

“Ik heb zitten janken als een kind. Ik zeilde deels mijn eigen race en haar race. Ik heb twee races gezeild. Ik kon het heel slecht loslaten en dat maakt het extra zwaar. In de eerste etappe had ik dat niet. Dit was zo zwaar, zo niet voorspeld, zo veel heftiger dan ooit gedacht.”

Schade aan roer enorme tegenslag

Endt werd tiende in de eerste etappe van La Rochelle naar Madeira. Vlak voor de finish lag hij nog zesde tot hij een klap van de giek kreeg. Maar met dat resultaat zag Endt voldoende kansen om in de top van het eindklassement van 48 deelnemers te eindigen. Maar het noodlot sloeg na vier dagen in de tweede etappe toe. Endt legt uit:

“Na vier dagen was ik een van 12 boten met roerproblemen. Om dat te repareren heb ik de boot zo’n 24 uur moeten stilleggen. Sleepankers uit om de boot af te remmen. Ongelofelijk zwaar om een van die grote roeren er in je eentje eraf te halen, terwijl de golven tegen de boot aan slaan. Dat kost zoveel kracht.”

“Ik heb het roer weten te repareren met epoxypasta. Dan moet het drogen en dan moet ik het roer er weer aan hangen. Weer een bijna onmogelijke klus die je alleen moet opknappen in dat weer.”

“Maar het ergste is dat je op dat moment ook weet dat je race over is. Dat een kans op een goed resultaat verkeken is. Zeker na zo’n goede eerste etappe. Maar die schade aan mijn roer was wel een klap. Je begint dan een inhaalrace. Ik lag in de top tien en moest helemaal terugvechten.”

“Zelfs het laatste stuk naar de finish was mega heftig. Er is vannacht nog iemand het strand op gevaren hier in Bahia dat precies onder een lage druk gebied ligt.”

Nooit meer of morgen weer?

Endt omschreef de vele verschillende emoties zo vlak na de finish. Vreugde, teleurstelling, trots, tevredenheid, extreme vermoeidheid, euforie en verslagenheid. De vraag is: Nooit meer of morgen weer?

“Ik weet het niet. Ik heb heel vaak gedacht nooit meer, nooit meer, nooit meer. Maar nu na de finish, en ik zie mijn resultaat. Ik was zo dichtbij… wie weet. Ik ben heel blij dat ik er ben. Heel trots dat ik het gehaald heb.”

 “Ik ben nog 16de of 15de geworden. Daar ben ik apetrots op dat ik dat gepresteerd heb. Ik heb gevochten met alles wat ik had. Om dan in deze hele zware Transat 16de te worden met pech, daar ben ik heel trots op. Als ik die 24 uur die ik verloren heb niet meetel zou ik verdraaid dichtbij gelegen hebben. Hier kan ik heel erg goed mee leven.”

“Dat ik hier weer met mensen sta te praten is zo onwerkelijk. Na 21 dagen alleen en 7 dagen moederziel alleen zonder enig contact.”

 

Read more

Ze zijn gestart!

Christa en Ysbrand zijn vandaag om 14.30 onder goede weersomstandigheden gestart. Hieronder een aantal foto’s van de start.


Foto’s: Christophe Breschi

 

Read more

Ysbrand, woensdag 21 september 2011

Druk druk duk………..

De afgelopen dagen ongelooflijk druk geweest. Met vooral het oplossen van
een aantal tegenslagen. Christa haar bovenste vingerlingen bleken door het
polyester van de boot zo beschadigd te hebben dat het opgedikt (versterkt)
moest worden. Dat betekende roeren verwijderen, stuurautomaat eraf halen en
vingerlingen losschroeven. Vervolgens met glasmat de boel opdikken en alles
weer terugplaatsen.

Daarnaast had onze elektricien wat draden verkeerd aangesloten, waardoor de
interne zekering van de stuurautomaat de geest gaf en eveneens die van de
reserve. Beiden automaten moesten terug naar de fabriek (in Lorient, ca. 4,5
uur rijden met de auto) om vervangen en gecontroleerd te worden.
Morgenmiddag krijgen we ze terug en dan zou het weer moeten werken. Dan nog
testen (onder zeil en dat betekent de sluis door gesleept moeten worden en
binnen hetzelfde hoogwaterlijn weer terug (totale testtijd ca. 2,5 uur, of
10,5, maar dat is veel te lang).
Daarnaast nog de “normale” klussen, zoals lijnen vervangen of opdikken,
bakstagen controleren, SSB radio antenne installeren en testen, voedsel
uitzoeken, bokken regelen voor in Brazilië, touwtassen vastzetten en/of
repareren, toplicht vervangen (en dan kom je boven in de mast erachter dat
de windmeter niet zo goed meer vastzit en dat je daar ook nog iets aan moet
doen), stickers en letters plakken in de grootzeilen en genas, EHBO kit
laten controleren, etc.

Kortom een lange lijst. Gelukkig kregen we de afgelopen dagen hulp en is het
grootste gedeelte nu gedaan. De stress is hoog opgelopen, wat leidde tot
irritaties, kortaf zijn en (soms te) weinig overleg. Veel horden die we soms
met moeite namen. We horen om ons heen dat het normaal is en dat eigenlijk
iedereen het heeft.
Vandaag vertelde een goede vriendin en medezeilster ons dat ze “even”
gehoord had dat ze er maar een potje van maakte en dat ze alles heel slecht had
geregeld. Dat herkennen we ook en daar zit je niet op te wachten en kan je
nu ook even niet gebruiken. Er komen zoveel dingen tegelijkertijd samen dat
er onvermijdelijke zaken niet zo gaan als verwacht of gehoopt.
Met alle stress is het opnemen van kritiek dan behoorlijk moeilijk geworden.

Vandaag hadden we gelukkig een hele goede en constructieve dag. Er was een
geweldige vent die de achterkant van de boot van Christa heeft gerepareerd.
Morgen hangen we de roeren er weer aan en morgenmiddag komt de stuurautomaat
ook weer terug. Morgenavond zou alles het weer moeten doen en kunnen we gaan
testen. Verder zijn veel lijsten vandaag afgewikkeld en begint het einde in
zicht te komen. Morgen gaan we de routevoorbereiding aanpakken met het
bepalen van de WA points, ze in de gps-en zetten en kijken wat we allemaal
gaan tegenkomen bij Kaap Finisterre, langs de kust van Portugal en het
laatste stuk naar Madeira.
Vrijdag hebben we de bijeenkomst met onze weercoach. Hij gaat onze route
plannen en laten zien op welke weersystemen we moeten letten. Op dit moment
zijn er veel lage druk gebieden, die ervoor zullen zorgen dat we
waarschijnlijk nogal wat tegenwind zullen krijgen. Afwachten maar……

Ysbrand

Read more

Christa, donderdag 15, vrijdag 16 en zaterdag 17 september 2011

Donderdag 15 september 2011

We varen de haven uit…
de wind en de golven nemen meteen wat ze pakken kunnen,
mij en mijn boot…
Lang duurt het voor ik eindelijk mijn zeilen heb gehesen, op deze lage wal met veel te hoge golven, de stroom werkt hier vrolijk aan mee.
De kersverse vallen slippen door de stoppers heen…
Na 5 keer opnieuw de genua te hebben doorgezet,
moet toch echt het grootzeil omhoog.
Het wedstrijd veld figaro’s komt er namelijk aan, en voor die tijd moet ik overstag…

Het valt niet mee, meteen 5 uur aan de wind te hakken
Mijn gedachten hebben enkel tijd
om mijn handelingen te bepalen…
Ik zit aangelijnd, ik heb het mijn moeder beloofd, en ik voel mezelf ineens zo kwetsbaar

Ysbrand roept over de marifoon , hij vaart voor mij uit de stroomversnelling bij Raz du Sein in.
De wind en stroom op deze plek hebben er 1 grote rotzooi van gemaakt, golven kun je het niet meer noemen, met brekers en Eddy’s.
“Chris het is enorm heftig, maar de boot kan het en JIJ kan het”
De ellende duurt een uur,
we varen met nog 2 mini vanuit Douarnenez naar La Rochelle ongeveer 200mijl, 48 uur varen rekenen we.

Dan kan de spinaker omhoog, opgelucht haal ik adem…
eindelijk kan mijn lijf ontspannen.
Grappig hoe mijn lijf iedere keer op nieuw verzet tegen de bewegingen van de boot…
Pas na uren geeft ze het op en vind een nieuwe manier om de spieren niet non stop aan te spannen.

De schermer valt in,
er staat een volle maan en
een spat heldere lucht…
Deze lange nacht word ik non stop door de dolfijnen vergezeld
Ik wissel met hen van gedachten
Ik vind het heerlijk dat ze er zijn,
in deze eerste nacht.

Door de marifoon hoor ik steeds de stem van Ysbrand.
Deze keer kunnen we elkaar maar moeilijk loslaten,
hij weet me zelfs te vinden als ik na een weer bericht op een ander kanaal ben blijven hangen
‘Je gaf steeds geen antwoord, en ik dacht…’
We vergelijken steeds onze settings van de stuurautomaat en van de zeilen.
Grappig genoeg is onze stijl op die van de ander gaan lijken,
meestal komt het aardig overeen.
Heel leerzaam.

Het zijn 2 mooie dagen…

 

Vrijdag 16 september 2011

Morgen is de afscheidsdienst…
We praten er maar weinig over met andere schippers,
gewoon omdat er weinig woorden voor zijn.
Het wordt verschillende keren genoemd door directeur Denis Hugues in de eerste schippers meeting
omdat wij er een plek aan moeten geven
en door de pers bevraagd zullen worden.
Maar het is voelbaar in de sfeer op de steigers.
De saamhorigheid van de 80 solisten is misschien wel groter dan ooit…

We helpen elkaar waar we kunnen,
nemen meer tijd voor een praatje, een grapje en een gesprek
omdat er meer is dan alleen de race, het leven even om de hoek keek.

Voor een vrouw in deze mannenwereld betekent dat er heel wat kussen dagelijks een ander vinden…
Het blijft onhandig ingewikkeld, wie wel wie niet……

 

Zaterdag 17 september 2011

Vandaag het afscheid van Jean Marc…
de kathedraal zat vol, vol met jonge mensen
met zongebruinde gezichten, op slippers soms en een enkeling in een vaal gewassen shirt.
Een kleurig gezelschap vol moed en verdriet.
De pastoor had een mooie zangstem…
Ik keek in de lege ogen van zijn vriendin,
ik liet mijn tranen maar lopen, en kneep in Ysbrand zijn hand…

Zo dichtbij…..
en wij stappen volgende week in ieder zijn eigen bootje om die overkant wel te halen…

De rest van de dag verloopt rommelig, het wordt niet meer helder in mijn hoofd.

Christa

Read more

Ysbrand, vrijdag 16 september 2011

Donderdagochtend vroeg om 05.00 uur door de sluis aangekomen in het “bassin du Chalutier” van La Rochelle. Dit is tot ons vertrek de 25ste de thuisbasis. Als we rond 06:00 eindelijk helemaal afgemeerd zijn pakken we 4 uurtjes slaap en om 10 uur gaat de wekker. Direct worden we in de malle molen van de voorbereiding meegesleurd. Nauwelijks tijd om te ontbijten, zitten we al met de klasse organisatie, moeten we allerlei afspraken maken (medicijnbox controle, veiligheids controle, zeilen controle, liferaft controle, etc, etc) en staat die middag de eerste briefing gepland die alleen toegankelijk is voor de schippers. We zien alle partners, ouders, helpers naar buiten “gebonjourd” worden en daar zitten we dan. 81 schippers die over 9 dagen zullen starten op weg naar Madeira. We kennen eigenlijk iedereen al, met een paar uitzonderingen van Italiaanse of Spaanse zeilers, die hun volledige kwalificatie op de middellandse zee hebben gedaan.

De aftrap begint met een indringend betoog over het sterven 2 dagen ervoor van één van “onze” zeilers. Direct is de toon gezet en dat is merkbaar in de sfeer. De organisatie brengt een eerbetoon aan Jean Marc door 1 minuut stilte en geeft nog wat details over wat er is gebeurt. O.a. dat hij wel zijn veiligheids lijn aan boord had, maar niet vastgeklikt zat.

Hij is waarschijnlijk over boord gevallen, zag zijn boot wegvaren en is verdronken. Het beeld dat je zelf om wat voor reden dan ook overboord valt en dat je je eigen boot verder ziet varen is een van mijn nachtmerries. Je ziet dan (letterlijk) je levenslijn van je wegvaren en je kunt er niets meer aan veranderen. Dat vind ik echt een van de ergste scenario’s die ik me kan voorstellen.

De organisatie benadrukt nogmaals het belang van aanlijnen, hoe weinig wind er soms ook staat. De keiharde waarheid dat we ons op een dunne lijn bevinden met wat we doen, komt hard aan. Als er iets (kleins) mis gaat, is er geen vangnet. Precies als de acrobaten hoog in de lucht op de trapeze en zonder vangnet. Als je valt, is er weinig kans op overleven.

Morgen (zaterdag) is de herdenkingsdienst en de familie heeft gevraagd of we als eerbetoon aan Jean Marie erheen willen komen. Met 81 schippers gaan we dat doen. Terwijl we vandaag overdag allemaal weer kneiterhard hebben moeten werken om volgende week zondag te kunnen starten. De tegenstelling moet morgen nog een plek krijgen en dat gaan we met z’n allen doen. Wat dat is solozeilen in onze mini ook: Je bent alleen, maar iedereen waarmee (of waartegen) je zeilt kent en voelt hetzelfde als jij. We zeilen zo veilig als mogelijk is en met in ons achterhoofd dat de scheidslijn dun is en dat de zee ons een heel duidelijk signaal heeft gegeven dat er maar 1 de baas is.

Ysbrand

Read more

Jean-Marc Allaire

Vanochtend bereikte het trieste nieuws ons dat transat650 schipper Jean-Marc Allaire is omgekomen tijdens zijn tocht naar La Rochelle.

Omstreeks 09.00 uur op maandag 12 september kwam bij de autoriteiten van Cap Ferret een melding binnen van de vissersboot “Atalante”, dat een zeilboot met de naam “Larantez VI” onder vol zeil is gesignaleerd zonder bemanning. De zeilboot was op drift geraakt en lag 8 mijl van Cap-Ferret.

Rond 10.00 is het lichaam van een man in zeilkleding met daarop de naam van zijn boot, aangetroffen door een zeiler op het strand van Lege-Cap-Ferret’s.

Het lichaam van Jean-Marc Allaire is geïdentificeerd door de Franse politie. Zijn familie is direct op de hoogte gebracht van zijn overlijden. Jean-Marc Allaire zou net als Christa ten Brinke en Ysbrand Endt meedoen aan de mini-transat die zondag 25 september van start gaat.

De zeilboot van Allaire, Karantaz VI, is door een vissersboot voor anker gelegd en wordt in de gaten gehouden door de autoriteiten van Cap Ferret.

Christa ten Brinke: “De zee geeft en neemt….. Vandaag zijn onze gedachten bij vriend en collega transat650 schipper Jean-Marc Allaire, hij verloor gister van de zee. Onze gedachten zijn bij zijn vriendin, familie en alle mensen die hij achterlaat. Hij is een groot mens en schipper… mijn favoriet om de Transat650 2011 te winnen.”

Read more

februari lezingen -mini zeilen = maximaal varen-

3 Februari a.s.- Roei- en Zeilvereniging Naarden– lezing MINI ZEIlEN = MAXIMAAL VAREN- aanvang 20.00uur

7 Februari a.s.- Jachthaven Hemmeland te  Monnickendam – lezing MINI ZEILEN = MAXIMAAL VAREN- 14.30uur

12 Februari a.s.- KNZ&RV Muiden bij KWVL Loosdrecht- lezing MINI ZEILEN = MAXIMAAL VAREN- aanvang 20.00uur

Wij geven een lezing over onze hoogte- en dieptepunten. Kortom een levendige presentatie over onze belevenissen met onze kleine oceaanracer. Ons verhaal wordt omlijst door foto’s en filmbeelden.

Als je wilt komen, graag aanmelden bij Christa ten Brinke: christa@pro3oc.nl

Read more

coldhanded 28-11

dsc_0197_2.jpg
-foto Huib Swets-

We sailed the second Coldhanded race of this winter on the good ‘old’ Ysselmeer. But not in good ‘old’ shape; too late for the start, the right spinaker at home… But having fun!!!

-coldhanded races-

Even wennen. Over schakelen van the D2 naar de 2win650. Ook al zijn het 2 Transat650 boten . Het is een wereld van verschil. Met elk zijn voor- en nadelen. Maar het geoliede PRO3 team, met zijn 2 e plek in de Transgascogne, Frankrijk, hapert even.

Konden we voorheen de boot optuigen tijdens het uit de haven varen. Nu vergeten we op horloges te kijken, zeilen mee te brengen. Lijnen in te scheren.

Namen we voorheen de nodige risico’s om voorin te varen. Nu spelen we op save, boot heel houden, is een hoger doel. Daarnaast onze gastzeiler wat bij brengen over het Mini zeilen. En ja, 3 is a crowd na zoveel uren solo of duohanded zonder zeilwoorden te moeten wisselen. Wel reuze gezellig.

Maar bovenal missen we onze ‘familie’, de andere Transat650’s, want nee er is geen ‘coldhanded’ boot te vergelijken. Dromerig kijken we om ons heen. Een coldhanded boot in paniek, alle zeilen gestreken, zwaaien ze ons toe. We gaan er onmiddellijk heen. ‘Hebben jullie geen marifoon’ zegt Ys, het heldere licht. Dat waren ze even vergeten. Het anker niet. Wij een 2 pk motor. Achter hun anker vrij van enkhuizerzand gevaar, bleven zij met het afgebroken roer wachten op een groter licht=boot=motor.

Een dappere andere coldhanded boot vaart ons downwind bijna van de aan de windse sokken. Maar hun gijp die volgt, mondt uit in een ‘Chinees'(geen idee wie ooit en waarom deze term daarvoor is verzonnen, maar kort gezegd is het platslaan, waarna de giek met een nood vaart over komt, zeg maar elende, diepe shit) Mijn reaktie kijken of ik nog 2 personen aan boord zie. Want wat een klap! Gelukkig tel ik er al snel 2. Alleen de Genaker verdwijnt maar niet aan boord, als een vlag flappert hij nog steeds in het topje van de mast, als we eindelijk na het hobbel ritje de havenkom in varen. Want de verwachte en gehoopte 2e race blijft deze dag uit. Geen nieuwe kansen voor ons deze dag. Enkel een DNS voor ons. Maar heerlijk doorgewaaid met 28 knopen.

Kortom we zitten in een andere modus. In Nederland en in de werkhouding…

Read more

2e in de Transgascogne

_mg_9905.jpg
foto- Melanie Bahuon

.

.

Na en druk race seizoen, heeft Mediabrein, de 758, z’on 6500 mijl op haar teller staan. En wij, wij sluiten af met een mooi zilver gevoel. De 2e plek in de Transgascogne ’09. Maar belangrijker nog, tijdens beide etappes van deze race bleken zowel boot als de zeilers klaar om met de top van het mini Transat cirquit mee te varen. Soms lag de Mediabrein eerste van alle ‘grote’ Serie boten.

.

.

Read more

Trophée Marie Agnès Péron-na 1 nacht-

_igp2224.jpg

Helaas, werken de trackers toch niet naar behoren. En heeft Ysbrand een tracker die op de een of andere manier een uur te laat uitleest. Iniedergeval schijnt zijn plek in het uitgeschreven classement berekent te worden. Maar klopt zijn positie in de kaart niet. Zelf twijfel ik ook aan het geschreven classement daar nr 1 de 760(pogo 2)is welke is omgedraaid vanwege problemen, dus zeker niet voorop ligt. Er wordt gewerkt aan de verbetering van de trackers. De organisatie meldt dat het vandaag wordt opgelost.

De eerste Proto’s, 679 -cultisol, 667-faber france(de oude boot van Isabel Joske), 265(!) maar ook de 753 -mare,(met Jorg Riechers uit ons buurland Duitsland zit in de kop groep) naderen het keer punt bij Birvideaux na een nacht met weinig tot geen draaiende wind maar wel veel stroming!

Pierre Roland de ontwerper van onze D2, vaart ook in zijn eigen D2 de 722 mee. Hij had enkel nog een klus te doen voor hij van start kon gaan. Zoals wij allemaal afhankelijk van het bijelkaar schrapen van geld, moest hij nog een cursus geven en startte hij als enige 2 uur te laat! Maar Pierre zou Pierre niet zijn als hij niet binnen enkele uren de achterste boten wist in te halen. Hij schijnt zonder(!) slaap en eten(weinig) toe te kunnen, heb ik uit betrouwbare bronnen vernomen. Zo ligt hij nu ondanks zijn late start als 21ste van de 44 Series!

Er varen 6 D2’s mee; 722(Pierre zelf dus); 737; 742; 744(Bruno, mijn trainingsgenoot); 746 en 758.

foto’s van de start

Trophée Marie Agnès Péron

Read more

Trophee Marie-Agnes Peron is gestart

_igp2025.jpg

Licht weer, oostelijke wind, varierend van niets tot een beetje, tot wat meer en 74 boten aan de start.

En… Ysbrand ligt na 5 uur varen op een 4e plek!!!!

te volgen via zijn tracker; Trophee MAP

Sinds gisteravond is de D2 officieel een SERIE MINI, dus dit keer in het serie classement te vinden…

later meer

.

.

.

.

Read more

Het wedstrijdseizoen is begonnen

Het wedstrijdseizoen is nog jong, maar inmiddels heeft het team al 2 wedstrijden gevaren. En met resultaat!

_igp1855.jpg

Ysbrand heeft solo de Pornichet Select 650 gevaren, een race langs de rotsige kust van Bretagne over 300mijl. Dit was de 1e Classe Mini wedstrijd van het seizoen. Dat was te merken aan het feit dat van de 64 gestarte boten 24 vroegtijdig uitstapten.
Ysbrand kwam heel verrassend als 1e Serie 650 om de boven boei en wist na 300mijl met flink wat wind als 5e te eindigen!

Christa heeft solo de Mini Pavois gevaren, een race van La Rochelle door de Golf van Biscaje naar Gijon(Noord Spanje) en met een omweg terug naar La Rochelle. Haar aller eerste solo race van 800mijl, verdeelt over 2 etappes. De 1e etappe werd gevaren met maar 1 doel; binnen de tijd finishen. En dat deed ze. Voor de 2e etappe van 500mijl kreeg ze als opdracht van haar trainer om op haar snelheid te letten en bij de vloot te blijven. Vanwege een storm werd de race ingekort. Ze wist als 8ste van de Serie 650’s in Lorient te finishen!

De volgende wedstrijd is de Trophée Marie Agnès Péron -vanaf 4 juni 2009- een solo wedstrijd over 220 mijl -Douarnenez – Iroise et Ponant – Douarnenez. Met een veld van circa 100 Transat 650’s aan de start. Een race die gaat door de beruchte Raz de Sein(door de rots eilandjes een enorme stroomversnelling creerend), en langs Pointe de Penmarch, Glenan en Groix eiland. Kortom genoeg ingredienten om wakker te blijven in deze populaire solo race, waarin alle grootheden aan de start verschijnen. Te volgen op http://www.winchesclub.com/map

Gevolgd door de Mini Fastnet-vanaf 13 juni 2009- een doublehanded wedstrijd van 600mijl van Douarnenez naar de beroemde Fastnetrock(en weer terug). Te volgen op http://www.winchesclub.com/mini

Ook schrijven we regelmatig  we over onze ervaringen in het weblog.

Read more

In de race

Er is maar 1 eerste keer!

De 1ste etappe heb ik gevaren in een overlevings-stand. De 1ste nacht kreeg ik 25 knopen over me heen een windkracht 6, van achter. Op zich niets mis mee, maar had de grote spi op staan, en dat had wel wat kleiner gemogen. De stuurautomaat wilde niet echt helpen zodat ik z’on 5 stuur uren erop had zitten, voor ik de spi in het water wist te droppen. Worstelend met knikkende knieeen en al mijn kracht verliezend in deze weinig contrast rijke nacht duurde het even voor ik de zwarte spinaker weer aanboord had. Ik kon nog maar aan 1 ding denken; slapen… Zo sliep ik wat keren 20 minuten achter elkaar. Ondertussen gingen mijn gedachten onder deze druk en slaap te kort een eigen leven lijden. ‘Eens maar nooit meer’ was de statische zijn van mijn mind. De dolfijnen hielpen mijn gedachten te bewegen, de tranen weg te vegen. Dacht dat ik ver ver weg was van een ieder. Ik kon niet meer bedenken hoe ooit weer weg te komen uit noord Spanje, misschien de trailer halen…

3535563325_506120944c.jpg

Maar na een warm welkom. Ik was niet eens als laatste binnen. Begreep ik hoe ik alle realiteit was verloren onderweg. Ik was toch maar mooi aan die andere kant van de Golf van Biscaje terecht gekomen! Binnen de tijd. Voor de 2e etappe wist ik wat komen ging. Wat het alleen zijn, het slaap gebrek, de constante bewegingen, het pragmatische leven met mijn geest deed.

De 2e etappe zou gedomineerd worden door weinig wind met de donkere wolk van een storm boven het einde van de etappe hangend. Met hernieuwde energie ging ik de haven uit. Gespannen hoe zou ik 500 mijl doorstaan. Ik voelde me rustiger worden toen ik zeilend mijn bootje weer voelde. Ik koos bewust voor een start met ruimte om me heen(alle kans op aanvaringen vermijdend), vlakbij het startschip. Als 1 van de laatste ging ik over de startlijn, maar met vrije wind en snelheid. Ik besloot meteen te tacken, achter boot nummer 426(van Ricardo, de oude boot van Jelmer Bouw) aan. Yes,yes, dit was de gunstige tack, met het landeffect als groot voordeel!!! Ik kon alleen maar denken, wat zal Ys hiervan genieten!!! Wat zal hij trots op me zijn dat ik net als bij de 1ste etappe zo werelds van start ga. Ik kwam als 1 van de eersten bij de boven boei aan. Voor de meeste grote helden. Voor Jurg met 753 Mare. Ik hoorde hem balen van het feit dat hij mij met zijn splik splinter nieuwe proto me even niet wist in te halen. Mijn Genaker(code 0) stond vol voor de zijne…

De 1ste nacht heel hard gewerkt om haar aan de gang te houden. Denk dat ik wel 6 keer de spi heb gestreken om dan na enkele minuten hem weer te hijzen, om elk zuchtje wind mee te pikken. Geheel in mijn element voelde ik goed haar snelheid aan. Het was van windloos gat naar gat varen. Conrad riep me gefrusteerd via de marifoon op hij had de hele dag tegen mijn spinaker aan zitten kijken en het gelukte hem maar niet me in te halen. En ik zat genietend weer te trimmen. De twijfel kwam, de westen wind bleef uit. Links van de vloot was het advies, maar waar was de vloot. Zou meer west niet te extreem zijn? Ik besloot niet westelijker meer te gaan… Op dag 2 kwam ik top10 proto’s tegen die niet in mijn buurt hoorden te zijn. Ik haalde een top5 serie boot in. En hij mij einde van de dag. Ik voelde me even het koninginnetje van de Golf. Die laatste nacht dat besloten werd de race daadwerkelijk in tekorten vanwege de storm, sliep ik niet, verloor snelheid en daarmee plaatsen. Met als klapper een spinaker om de voorstag vlak voor de finish zodat bootnr 7 en 739 waarmee ik stuivertje had gewisseld de laatste 30 mijl en ook de 625, voor me over de streep gingen. Helaas… maar tevreden met een hele spinaker en los gesneden schoten op weg naar Lorient; om een echte nacht te slapen in het zeilcentrum van Frankrijk, naast de Roxy van Samantha Davies.

Later bleek ik 8e van de series! Joel(de meter van classe mini, waar we vorig jaar zo wonderlijk door zijn geholpen) was super trots; ‘Geweldige start en na 11/2 dag ben je zeker in slaap gevallen. 800 mijl op zak!’ Thomas, het technische brein van de D2 werf was persoonlijk naar Lorient af gereisd. En vertelde hoe ze met de hele werf me gevolgd hadden. Snel mijn telefoon opgehaald; En Ys…hij was bere BERE trots. Had ik in etappe 1 nog duizend doden gestorven. Etappe 2 was er 1 waarin ik mee deed!!!

Het duurde wel even voor ik weer met beide benen aan land stond.

Wat een leven! Zoals ik het graag zie; met diepe dalen en grote hoogten. De opera stemmen uit mijn ipod zetten dat gevoel nog even extra aan..Blij dat ik ooit een lesje heb gehad, zodat ik op moeilijke momenten mee kan schallen in het donker.

Read more

Pornichet Select 6.50

startps.jpg

verslag classe mini klik hier

website Pornichet Select 6.50 klik hier

Om precies 13.00 viel het start schot van de Pornichet Select 2009, 300mijl solo. Een hektische chaos. Een ieder nog met te veel energie aan de start van deze, voor velen de eerste wedstrijd van het prille seizoen . Al voor de start werden de eerste aanvaringen gemaakt. En dropen de betreffende ongelukkige boten af, terug de haven in. 1 boot wist 2 boten achter elkaar te raken, met als gevolg een open neus, en dan bedoel ik echt een open boeg. Vreselijk!

Nadat ik onze boot de haven uit had gevaren, en even kunnen proeven aan ons inmiddels adolecente scheepje, van Ys heeft ze een behoorlijke vuurdoop gehad tijdens zijn 1000mijl. Kwam Charles(trainer/coach) mij en Sis halen met de rubber boot. Ik was al op gevallen in de vloot van solo boten. Samen met Cathy vriendin van Herve, Christine vriendin van Bruno, Charles waren we het Cee uitzwaai team.

En zwaaien deden we naar de mannen, en Daniela!

Ys had een verdraaid goede start, precies zoals ik hem kende. Herve zo niet beter. En weg waren ze. Een impossant gezicht. De 70 mini’s op zoek naar de boven boei.

_igp1831.jpg

Als een razende roeland kwam Ysbrand deze als eerste serie Mini ronden!!!(Als 8e geloof ik achter de proto’s) There you go! Onze hele trainings groep deed het enorm goed op het thuis water. Allen bij de eerste 10 tot 20 van de 44 serie boten!

Ik had in mijn enthausiasme te vroeg gejubbeld. Ysbrand had de derde boei al gerond toen wij daar met de rib aan kwamen. Het wedstrijd commitee vertelde dat de 758 een aanvaring had veroorzaakt. Een flinke, de aangevaren proto was richting haven verdwenen. Alles zakten onder mijn voeten weg. In 1 klap was alle hoop verdwenen.

Ik denk dat onze boot weinig schade heeft, want tot nu toe is hij nog niet terug gekeerd, sterker nog hij ligt 3 van de series. Ik ga er dus van uit dat alles goed is met boot en Ys. En waarschijnlijk is hij er van overtuigd dat het niet zijn fout is. Laat ik dat dan maar weer hopen.

Met het voorspelde weer en wind. Denk ik dat hij maandagavond zal finishen… Vannacht wordt een nachtje speren met 20 tot 25 knopen wind vanuit het zuid westen tot westen.

Eindelijk heb ik een internetplekje gevonden hier bij het wedstrijd kantoor, met wel geteld 1 franse schone. Inmiddels is men erachter dat de D2 nog net geen serie mini genoemd mag worden. Dus kijk tussen de uitslag lijsten op de site van de Pornichet Select 6.50 bij de Proto’s!!!

Ysbrand ligt 17e bij de Proto’s (omgerekent 6e bij de Series)

Landgenoot Robert ligt op dit moment 18e bij de Series.

Foto’s van de start

[Show thumbnails]
Read more