Na 9 maanden niet op zee te hebben gevaren. Viel de race ons zwaar op de maag. Voor de start kregen we een zeer vervelend bericht door; Friso, de vader van Ysbrand, had een lichte tia gehad. We regelde extra walcontact, en bereikbaarheid op zee voor we onze telefoons inleverden. Een kwartier na de start hadden we een aanvaring met Mini 512, alle 4 hadden we dit niet zien aankomen. Domme pech. Zij, schade aan de neus, wij schade aan de zijde en, daar kwamen we bij het eerste spi rak achter, de grootste klap is opgevangen door onze boegspriet. Zonder boegspriet geen race, dus voorzichtigheid was geboden vanaf dat moment. Na een halve dag varen inmiddels midden in het kanaal liep de barometer naar beneden en de windmeter op tot een 35 knoop(windkracht 8). Ik werd voor het eerst in mijn leven zeeziek. En Ysbrand niet minder. Met 3 reven in het grootzeil en 1 in de inter probeerden we Wolfrock te bereiken. Mijn gedachten gingen over nooit meer in een Mini, deze gedachten deelde ik niet. Totdat ik doorweekt was tot op het bot. Niet wetende hoe in een stampend, steigend vallend bootje zonder een droge vierkante centimeter droge kleren aan te trekken. Van links naar rechts werd ik gegooid… Na zoveel mijlen op zee en oceaan maakten we de fout, te lang niet te eten en te drinken.

Zodra de wind iets leek af te nemen, de stuurautomaat haar werk weer deed. Praatten we elkaar de muizehapjes Nasi Cashew naar binnen.

Bij Wolfrock waren we moe zo moe. We sliepen waar we slapen konden. Geen idee waar onze plek in de vloot was. Maar een race is nooit verloren (nu op de tracker gezien dat we het nog heel niet zo slecht hadden gedaan als we toen dachten. De voorspelde winddraaing op het kanaal kwam niet, onze SSB radio werkte toch nog steeds niet). We durfde niet altijd de code “0” te zetten vanwege onze schade aan de boegspriet. En toen verscheen de Fastnet rock aan de horizon, vanwege een windstilte konden we nog lang van dit uitzicht genieten. En wat is ze indrukwekkend. Vorig jaar heb ik 2 pogingen ondernomen en nu samen met de 527 ronden we DE rock! MAGISCH, over energie plekken gesproken. Wat heeft daar een waterkracht tegenaan gebeukt eeuwen lang.

Est is oost zo weten we nu. Dat is reden geweest waarom wij de meest westelijke boot waren op de terug weg, dit voor de tracker volgers onder jullie. Wij hadden het weerbericht verkeerd gehoord! Windstiltes volgenden. Zo schoven we met 1,5 knoop wind de baai van Douarnenez weer in. Als 15e over de finish lijn. In een zeer sterk veld!

Chapeau voor de winnaars Yves (trainingsgenoot van Ysbrand vorig jaar en inmiddels een Transat verder; So good to see you back on the water again!!!) en Xavier (3e in Transat 2009)in de 472. Waar we een tijd mee knokte om niet ingehaald te worden. Na 2 uur lieten we ze gaan. Met ons trainings grootzeil haalde we hun hoogte niet (we hadden geen tijd gehad om het wedstrijd zeil uit Nantes uit de opslag te halen). Ze kwamen 50 mijl voor nummer 2 in de Serie binnen! Waarmee ze het record verbraken van de Mini Fastnet.

Ook bij de Proto’s werd het record verbroken door 667, Eva Luna. De voormalige boot van Thomas Ruyan, winnaar Transat 2009. 14 boten stapten uit de race. Waaronder Nederlander Alfred Dijs-energie problemen-, Engelsman(woonachtig in Amsterdam) James Gaskin – hij verloor de top van zijn mast-en het Belgische duo Bert Bossyns en Koen Willaert- zij verloren een roer.

Het was een goede trainingsrace, waarin de korte voorbereidingsrtijd ons parten speelden, het vertrouwen in weersvoorspellingen die niet uit kwamen, en wat tactische schoonheidsfoutjes. Maar we zijn er weer…

Please follow and like us: