Er is maar 1 eerste keer!

De 1ste etappe heb ik gevaren in een overlevings-stand. De 1ste nacht kreeg ik 25 knopen over me heen een windkracht 6, van achter. Op zich niets mis mee, maar had de grote spi op staan, en dat had wel wat kleiner gemogen. De stuurautomaat wilde niet echt helpen zodat ik z’on 5 stuur uren erop had zitten, voor ik de spi in het water wist te droppen. Worstelend met knikkende knieeen en al mijn kracht verliezend in deze weinig contrast rijke nacht duurde het even voor ik de zwarte spinaker weer aanboord had. Ik kon nog maar aan 1 ding denken; slapen… Zo sliep ik wat keren 20 minuten achter elkaar. Ondertussen gingen mijn gedachten onder deze druk en slaap te kort een eigen leven lijden. ‘Eens maar nooit meer’ was de statische zijn van mijn mind. De dolfijnen hielpen mijn gedachten te bewegen, de tranen weg te vegen. Dacht dat ik ver ver weg was van een ieder. Ik kon niet meer bedenken hoe ooit weer weg te komen uit noord Spanje, misschien de trailer halen…

Maar na een warm welkom. Ik was niet eens als laatste binnen. Begreep ik hoe ik alle realiteit was verloren onderweg. Ik was toch maar mooi aan die andere kant van de Golf van Biscaje terecht gekomen! Binnen de tijd. Voor de 2e etappe wist ik wat komen ging. Wat het alleen zijn, het slaap gebrek, de constante bewegingen, het pragmatische leven met mijn geest deed.

De 2e etappe zou gedomineerd worden door weinig wind met de donkere wolk van een storm boven het einde van de etappe hangend. Met hernieuwde energie ging ik de haven uit. Gespannen hoe zou ik 500 mijl doorstaan. Ik voelde me rustiger worden toen ik zeilend mijn bootje weer voelde. Ik koos bewust voor een start met ruimte om me heen(alle kans op aanvaringen vermijdend), vlakbij het startschip. Als 1 van de laatste ging ik over de startlijn, maar met vrije wind en snelheid. Ik besloot meteen te tacken, achter boot nummer 426(van Ricardo, de oude boot van Jelmer Bouw) aan. Yes,yes, dit was de gunstige tack, met het landeffect als groot voordeel!!! Ik kon alleen maar denken, wat zal Ys hiervan genieten!!! Wat zal hij trots op me zijn dat ik net als bij de 1ste etappe zo werelds van start ga. Ik kwam als 1 van de eersten bij de boven boei aan. Voor de meeste grote helden. Voor Jurg met 753 Mare. Ik hoorde hem balen van het feit dat hij mij met zijn splik splinter nieuwe proto me even niet wist in te halen. Mijn Genaker(code 0) stond vol voor de zijne…

De 1ste nacht heel hard gewerkt om haar aan de gang te houden. Denk dat ik wel 6 keer de spi heb gestreken om dan na enkele minuten hem weer te hijzen, om elk zuchtje wind mee te pikken. Geheel in mijn element voelde ik goed haar snelheid aan. Het was van windloos gat naar gat varen. Conrad riep me gefrusteerd via de marifoon op hij had de hele dag tegen mijn spinaker aan zitten kijken en het gelukte hem maar niet me in te halen. En ik zat genietend weer te trimmen. De twijfel kwam, de westen wind bleef uit. Links van de vloot was het advies, maar waar was de vloot. Zou meer west niet te extreem zijn? Ik besloot niet westelijker meer te gaan… Op dag 2 kwam ik top10 proto’s tegen die niet in mijn buurt hoorden te zijn. Ik haalde een top5 serie boot in. En hij mij einde van de dag. Ik voelde me even het koninginnetje van de Golf. Die laatste nacht dat besloten werd de race daadwerkelijk in tekorten vanwege de storm, sliep ik niet, verloor snelheid en daarmee plaatsen. Met als klapper een spinaker om de voorstag vlak voor de finish zodat bootnr 7 en 739 waarmee ik stuivertje had gewisseld de laatste 30 mijl en ook de 625, voor me over de streep gingen. Helaas… maar tevreden met een hele spinaker en los gesneden schoten op weg naar Lorient; om een echte nacht te slapen in het zeilcentrum van Frankrijk, naast de Roxy van Samantha Davies.

Later bleek ik 8e van de series! Joel(de meter van classe mini, waar we vorig jaar zo wonderlijk door zijn geholpen) was super trots; ‘Geweldige start en na 11/2 dag ben je zeker in slaap gevallen. 800 mijl op zak!’ Thomas, het technische brein van de D2 werf was persoonlijk naar Lorient af gereisd. En vertelde hoe ze met de hele werf me gevolgd hadden. Snel mijn telefoon opgehaald; En Ys…hij was bere BERE trots. Had ik in etappe 1 nog duizend doden gestorven. Etappe 2 was er 1 waarin ik mee deed!!!

Het duurde wel even voor ik weer met beide benen aan land stond.

Wat een leven! Zoals ik het graag zie; met diepe dalen en grote hoogten. De opera stemmen uit mijn ipod zetten dat gevoel nog even extra aan..Blij dat ik ooit een lesje heb gehad, zodat ik op moeilijke momenten mee kan schallen in het donker.