De boten zijn inmiddels onderweg. Chris en Ysbrand brengen vannacht hun laatste nacht door in Brazilië.

Raar genoeg had ik er vannacht weer een slapeloze nacht van. Tussen de dromen door dan. Ik heb de hele aankomst bij elkaar gedroomd. Ze kwamen niet met het vliegtuig, maar ‘gewoon’ met hun 6.50-schuitjes. Het deed me erg denken aan de aankomst van Sinterklaas. Er waren honderden mensen op de been om die twee helden binnen te halen. De Dijk (let op de naam en de zanger woont recht tegenover ons, gescheiden door een paar honderd meter IJ-water) was er ook om het geheel muzikaal in te kleuren. Plaats van aankomst was de Veenkade in Amsterdam. Hier vindt in de zomer altijd de regatta plaats voor catamarans in de iShares cup. Mijn brein heeft behoorlijk wat associaties gemaakt vannacht.

Maar het gaat gebeuren, morgen om 18.05 uur Nederlandse tijd landen ze (vanaf Lissabon-reizend) op Schiphol. En kunnen we ze eindelijk in onze armen sluiten. Je kunt ze live verwelkomen of in een reactie op dit bericht. Ze zullen wat warmte nodig hebben met deze temperatuur en nu de eerste opwinding van het slagen van de race voorbij is.

Speciaal voor het Samen Solo duo heeft Schiphol deze week de eerste spandoekenautomaat geplaatst!

PS: ik wil iedereen bedanken voor de enthousiaste reacties op mijn gedachtenspinsels. Wie weet wordt dit vervolgd, in welke vorm dan ook. Voor nu is het even genoeg, ik ga mijn aandacht richten op mijn gezin, werk en studie. Ook ik ben ontdekkingsreiziger, maar houd meestal wel droge voeten…

De laatste zeemijlen van Chris zijn werkelijk per kabellengte afgeteld. Vanuit de boot en vanaf de wal. Het was nog een pittig stuk met regen en veel wind. “Ik krijg geen mijl kado”, zijn de woorden van Christa. Ergens rond 03.00 uur Nederlandse tijd zette ze voet aan wal. Deze keer was ze direct welkom!

Maar ze is er. Met de Ran of the North Sea en zonder vlechten. Later op de dag volgt er ongetwijfeld meer nieuws. En weten we of ze een waardige ontvangst heeft gekregen.

Volgens de laatste berichten had Chris vanmorgen 10.00 uur (Nederlandse tijd) nog 100 mijl voor de boeg. Ze is reuzeblij om weer 2 roeren en een stuurautomaat tot haar beschikking te hebben. Ik hoor haar inderdaad zingen: ‘Don’t worry about a thing…’

De verhalen zullen eenmaal in Bahia wel loskomen, maar één anekdote wil ik toch alvast delen. Nog op volle zee (oceaan) kwam Chris in contact met een cruiseschip. Ze had namelijk geen radio meer en was op zoek naar het weerbericht. Toen ze aan de mannen in de stuurhut vertelde wat ze aan het doen was, reageerden deze vol ongeloof. “En wat heb je voor comfort dan? Hoe slaap je, hoe kook je?” Waarop Chris antwoordde (op de droge manier die we van haar kennen): “Ik heb helemaal geen comfort.” Het was even stil aan de andere kant, gevolgd door een daverende lachsalvo van de mannen in strak wit uniform in hun leren fauteuils in de stuurhut.

Wat nou comfort, twee roeren en een stuurautomaat, da’s pas comfort!

Ik heb net Chris gezien, zonder vlechten! Ziet er pittig uit, precies de spirit die ze nu heeft! En het is besmettelijk, ik heb hem ook weer gevonden.

Ze vaart weer! Gisteravond Nederlandse tijd is ze vol goede moed om 22.00 uur vertrokken. Vers eten aan boord. Uigerust in de Presidentiële suite. Schoon haar en lijf. Om eindelijk op de enige goede manier dit avontuur af te ronden.

Ysbrand vertelde dat ze met behulp van Braziliaanse zeilvrienden enkele onderdelen van de boot opnieuw hebben moeten laten maken en lassen. Er waren onderdelen kapot gegaan die Ysbrand in zijn hele zeilcarrière nog nooit had zien sneuvelen op zee. Christa en Ysbrand hebben dinsdag de boot samen dan ook uitgebreid getest.

De wind was bij vertrek vrij gunstig volgens Ysbrand, en hij verwacht dan ook dat Christa donderdag ochtend zal aankomen in Salvador de Bahia. Hij probeert haar tracker weer op de Transat site actief te krijgen. Zodat we haar die laatste mijlen ook kunnen volgen. Als dat niet lukt, volgen we haar in gedachten tot die voor haar zo belangrijke eindstreep.

Ben je de halve wereld over gezeild in je eentje. Heb je storm en regen en tegenslagen in allerlei soorten getrotseerd. Besluit je je boot te redden van de ondergang en de race waarvoor je jarenlang alles opzij hebt gezet te staken. Stuit je op een paar mannen in uniform die je in een taal die jij niet beheerst te woord staan, die niet snappen wat jij in godsnaam op die uitgeklede boot doet. Die je vervolgens het land niet binnen willen laten, omdat je geen paspoort hebt met het juiste visum. En daar zit je dan, met je grootste vriend op deze aarde (dat gelukkig dan weer wel) in een stalen boot, waar je alleen in en uit kan met een metalen mandje, waar contact met de buitenwereld nauwelijks mogelijk is…

Hoe graag had ik dit slotstuk van Chris’ race anders ingevuld. Maar het is zoals het is. Ze heeft de laatste dagen van de race vreselijk veel pech gehad. Ze is een roer verloren, de giek is losgekomen van de mast, de voorstag is gebroken, de stuurpiloot deed het al tweeëneenhalve dag niet meer. Toen kwam de storm in de nacht van zaterdag op zondag en besloot ze dat ze er klaar mee was. Dat ze met de Ran of the North Sea naar huis wilde en niet met één of ander wrak, wat wekenlang haar dierbare huis was. Dus ze drukte de rode knop in. Denkende, ze komen me halen, ik en mijn boot worden gered.

Zo eenvoudig bleek het niet. Ze wist van haar boot nog een zeilend geheel te maken, tot ze zondagmiddag door de Petrobras werd opgepikt. De mannen keken hun ogen uit. Wisten niets van de Charente-Maritime / Bahia Transat 6,50. Zagen een tenger vrouwtje en wilden haar direct naar het olieplatform brengen om haar door een dokter te laten checken. Eenmaal daar stelden ze voor om haar huis te laten afzinken, want ze konden dat notendopje niet afmeren aan het platform. Toen werd Chris wakker. En stond ze haar mannetje. Handen af van mijn boot, we gaan naar de kust, met mijn boot. Ondanks alle vermoeidheid stond ze zelf aan haar roer en heeft ze gezorgd dat de Ran of the North Sea in veilige haven kwam. Daar stond Ysbrand haar op te wachten, nietsvermoedend, al denkend aan het feest in Bahia deze avond, met capairinha’s en fruitdames en nieuw binnengekomen vrienden.

Maar de Braziliaanse bureaucratie stak hier een stokje voor. Ysbrand deed nog een poging om zijn vrouw mee te krijgen, maar kreeg te horen dat hij dan 14 dagen de cel in kon. Dus nu zitten ze samen in een hut van de tugboat, in hun stalen kooi, met 2 telefoons waarvan de batterij bijna uitgeput is en die sowieso geen bereik hebben in het schip.

Ik hoop dat ze snel naar Bahia kunnen en alsnog kunnen feesten. Ze kunnen in ieder geval met zijn tweeën bijkomen nu. De deining op de wal lijkt nog erger dan die op zee…

De Transat site doet ons anders geloven. Maar Chris heeft haar schouders er onder gezet. In 3 uur een noodtuig gemaakt (daar had Ysbrand een hele dag voor nodig!). En vaart nu zelf naar de kust met een snelheid van ongeveer 4 knopen. Ysbrand verwacht dat ze over 12 uur daar arriveert. Ze vaart niet richting Bahia, want de wind komt uit het zuiden en met haar noodtuig is het onmogelijk om die koers te varen. Ysbrand wacht haar op en ze zullen dan samen met de auto naar Bahia gaan.

Ik durf bijna niet meer over liederen te beginnen, maar …

We zullen doorgaan
Met de stootkracht
Van de milde kracht
Om door te gaan
In een sprakeloze nacht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn

Victim of a dismasted boat 110 miles (177 km) from the finish and 15 miles (24 km) off the coast of Brazil, the Dutch Christa Ten Brinke (758 – Ran of the North Sea) pressed the red button tonight at 5:02 UT (ndr or 6:02 French time) asking assistance of the Race Management.

A cargo ship in the area was asked  to help her if necessary. The Brazilian Coastguards is currently making an effort to send a boat in the area. This boat will then take in tow the dismasted Mini 6.50 and divert to Mangue Seco (ndr, a village south of Aracaju) where it will be at anchor.

A car set up with the organization on board, her husband Ysbrand Endt and Brazilian Chu Khan (ed, both in browsers Charente-Maritime/Bahia The Transat 6.50) leaves this morning to Mangue Seco. The Dutch woman was expected early on Sunday night, before she dismasted. She was 28th in the ranking of series boats.

Riepko, bedankt voor het plaatsen van het eerdere bericht. Ik heb de Engelse versie hierboven gezet. Op dit moment is de kustwacht bij haar, waarschijnlijk is ze al bij de kust aangekomen.

Wij hebben Ysbrand een uurtje geleden gesproken. Hij is inderdaad onderweg naar Chris. Er is absoluut geen reden tot ongerustheid. Chris is veilig en Ysbrand en de wedstrijdleiding ondernemen alles om haar te helpen. Ze heeft dan nog de keuze om het parcours af te varen (buiten deelname, want de rode knop en het slepen maakt dat je je buiten de wedstrijd hebt geplaatst) of de boot en zichzelf via andere middelen naar Bahia te laten verplaatsen.

Het blijft een megaprestatie, het is ontzettend jammer dat Chris dit niet kan afronden op de kade in Bahia met de fruitdames en de caiparinha’s en een doldwaze Ysbrand die om haar nek hangt. Lichtpuntje is dat ze elkaar vandaag kunnen zien. Maar ze is de oceaan en de evenaar overgestoken in haar eentje, ze heeft de boot nog en ze zijn bij elkaar in Brazilië.

Zodra er meer nieuws is, zal ik dit op de site plaatsen. Ysbrand is zelf telefonisch niet bereikbaar, maar je kunt wel een sms-je sturen.

Weinig nieuws op de Transat-site, maar wel een kort bericht wat mij vreugdevol stemt. Het weer wordt beter. Het lage drukgebied bij Bahia verdwijnt, geen regen meer, geen windstoten. De lucht is nog wel grijs en zwaar van de regen, maar wie weet kan Christa met een mooi lentezonnetje maandagochtend binnen varen…

Mijn eerste wens is vervuld. Ik heb Ysbrands vette lach gehoord. Dat was fijn, zo fijn. Hij is in goed gezelschap daar, omringd door alle zeilers en familie van zeilers. Iedereen leeft met iedereen mee, vertelt zijn of haar verhaal, voor de 20ste keer, en nog steeds luistert er iemand.

Terwijl het lijkt alsof iedereen daar aan de caiparinha’s zit, gaat de race nog steeds door. De site geeft sinds gistermiddag geen nieuwe updates meer door. Via de nieuwsberichten is te lezen dat Susanne Beyer is binnen gekomen. En moet ik de rekensommetjes die ik met Isa deed gebruiken om een inschatting van Chris’ voortgang te maken. Nog een kleine 200 mijl denk ik. En klonken er eerder in deze race al liedteksten in mijn hoofd, nu komt Frank Boeijen boven drijven. Ik wil contact, geen afstand, ik wil dichtbij. Waar is ze, hoe gaat het met haar, hoe is haar snelheid en wanneer, wanneer, hoor ik ook haar lach en stem.

Maar misschien is het haar wél gelukt, om er op zee een feestje van te maken. Dat ze gedacht heeft de laatste dagen, what the hell, het gaat niet meer om het podium, ook niet om eerste, tweede of derde vrouw, het gaat om het genieten. Ik gooi mijn zeilen eraf, zet de genua erop, laat me meevoeren met de golven en de wind en ondanks de storm buiten, laat ik het eens rustig worden van binnen.

Voor mij is ze sowieso een kampioen. Maar als dit haar gelukt is, is haar iets gelukt wat volgens de commentaren niemand is gelukt.

Dus komt er een nieuw lied, dat tot de finish van Chris in mijn hoofd blijft en steeds verder aanzwelt: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder! Om dan na de finish te besluiten met: niet meer zonder ons!

Ik had het stukje eigenlijk tandenknarsen, nagel bijten en haren uittrekken willen noemen. Maar ik besloot toch tot een positievere bijdrage. Wat is het spannend!!! Nee, al niet meer voor de top van het klassement, daar is inmiddels iedereen binnen. Wel voor onze helden, Christa en Ysbrand.

Ysbrand is na de evenaar inderdaad gestart aan een come back en klimt nog steeds in het klassement. Zal hij Pip nog passeren of moet hij haar toch voor laten gaan? En gaat het hem nog lukken vandaag aan te komen, nu de snelheid wat teruggelopen is? En ja, hoe zal hij eruit zien als we weer beelden van hem doorkrijgen? De telefoontjes schijnen nog op zee te zijn, dus bellen kunnen we ze nog niet (de Transat-site geeft door wanneer de betreffende begeleidingsboot met telefoons gearriveerd is).

Christa maakt er ook nog een spannend eindstuk van. Haar snelheid is er ineens ook uit. Voer ze eergisteren nog 9 knopen, sinds gisteren is ze niet boven de 5 geweest. De volgende dame ligt op een kleine 100 mijl achter haar. Kan ze de concentratie vasthouden, of zit ze er doorheen? Ze moet nog wel een eindje.

De andere twee landgenoten zijn inmiddels in Bahia aangekomen. Geweldige prestaties van beiden. Robert laat via de Transat-site weten dat 2009 kinderspel was vergeleken met dit jaar. Het was heftig, in alle opzichten.

Ook Emma Creighton, de eerste en enige vrouw in de Proto-klasse, is gearriveerd. Zij was zo sportief om bij Scott Cavanough te blijven toen hij niet verder kon varen en in de nacht moest wachten op de begeleidingsboot. Zij ziet er verrassend fris uit, vergeleken met de meeste mannen! Opvallend trouwens dat er bij de Serie-zeilers meer met een scheermes waren dan bij de Proto’s!

In gedachten zie ik Ysbrand al op de steigers ijsberen, heen en terug, turend over het water, in afwachting van zijn Christa.
Adem in, adem uit!

Al die willen te kaap’ren varen
Moeten mannen met baarden zijn
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, die hebben baarden
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, zij varen mee

Al die ranzige tweebak lusten
Moeten mannen met baarden zijn
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, die hebben baarden
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, zij varen mee

Al die deftige pijpkens smoren
Moeten mannen met baarden zijn
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, die hebben baarden
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, zij varen mee

Al die met ons de walrus killen
Moeten mannen met baarden zijn
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, die hebben baarden
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, zij varen mee

Een diepe diepe buiging voor deze mannen en voor iedereen die nog gaat komen. Benieuwd naar de eerste vrouw!

De estimated time of arrival (ETA) gaat David Raison niet meer halen, maar tjonge jonge wat een prestatie. Ik heb me nog laatdunkend over hem uitgelaten, toen hij als enige de oostelijke doorgang koos bij de Kaapverdische eilanden. Ik heb geroepen hier achter het scherm tegen Christa: ga meer naar het westen! Wat ze prompt nog deed ook. Fabienne Robin liet later zien dat het nog oostelijker kon, en ook voor haar leek dit goed uit te pakken, maar later moest ze het in de Zwarte Pot bekopen.

Mijn grote vriend Jörg (bijna naamgenoot van mijn allergrootste vriend en volgens mijn ouders is de Duitse naamdrager heel aardig) ligt 5e bij de Proto’s maar een zee-lengte achter David! Ongeveer net zo ver als Chris achter nummer 1 van de Series ligt, maar zij is dan nummer 26! Ergens ben ik tegengekomen, geloof op zeilen.nl, dat de eerste 20 zeilers binnen 1 dag binnen zullen lopen. Ik vond dit al redelijk optimistisch na 3300 mijl, maar dankzij David Reason verloopt dit scenario heel anders. Wat een machtsvertoon.

Chris en Ysbrand zijn nu beiden de evenaar over. Chris had te kampen met windstiltes en het duurde langer dan verwacht. Ysbrand kan bijna die wonderschone archipel van Fernando de Noronha aanschouwen. Hoewel, het is daar vroeger, maar ook snel donker (nauwelijks schemering, want hij zit rond de evenaar!). Dus het is afwachten of hij ons straks reisadviezen kan geven.

Zo langzamerhand begin ik hen beiden flink te missen. De vette lach van Ysbrand en de wijsheid van Chris. Ik kan bijna niet wachten tot ze de haven inlopen en we, op wat voor manier dan ook, weer contact kunnen hebben. Even zou ik willen dat ze David Raison waren…

Het moet een enorme kick zijn om op eigen kracht en een ‘beetje’ geholpen door de natuur de evenaar te passeren. Iedere zeiler maakt waarschijnlijk zijn of haar victorie mee tijdens deze race. Dat zal voor een ieder op een ander moment zijn. Maar ik kan me voorstellen dat de evenaar toch iets bijzonders is. Zeker als het je eerste keer is. Een M&M’s-moment heeft Thomas Normand (787, Proto-klasse) er van gemaakt. Ik ben benieuwd wat het voor Christa en Ysbrand betekent. In de komende 24 uur zal deze mijlpaal ook door hen bereikt worden.

Bij de dames is de strijd nog volop gaande. Pip Hare ligt als eerste vrouw. Ze wordt op geruime afstand gevolgd door Susanne Beyer, die er in geslaagd is Christa te passeren. Maar Chris ligt slechts 12 mijl achter haar. Wie heeft de gunstigste koers gekozen en blijft het hoofd koel houden?

Ysbrand vaart steady op de 20e plek. Wat zou door zijn hoofd spelen? Fanatiek als hij is en gebrand op een hoge plek in het klassement. Direct in het begin van de tweede etappe pech, waardoor hij zich terug moest laten zakken in de groep hekkensluiters. Terugkomen, zijn vrouw voorbij gevaren, en nu midden in het veld. Zal hij zich toch nog tot het uiterste dwingen of heeft hij zijn doel bijgesteld?

Misschien is het passeren van de evenaar een goed moment voor bezinning voor het Samen Solo-team. Dit punt van de race bereikt hebbende, de laatste mijlen (nog zo’n 1000!) voor de boeg. Wat wordt het: aanvallen of verdedigen, verstand op nul en blik op oneindig, testosteron of oestrogeen, jong of oud, avontuur of competitie, dolfijnen of walvis, chocolademousse of zalm, doorzitblaren of spieratrofie.

We gaan het zien. Voorlopig zitten wij nog zeker een week aan het beeldscherm gekluisterd…

Christa werd vandaag vergezeld door de boot Atypik. Zo te lezen was ze in goed gezelschap. De foto’s had ze zelf beter genomen. Maar het stukje proza of was het poëzie, had van haar hand kunnen zijn.

De belle enclume se fixe en altitude dans notre Sud, le soleil se lève éclairant ainsi notre horizon après cette nuit obscure mais paisible. Les étoiles remplacent la clarté de la lune des jours passés. Les conditions de navigations à cette heure ressemble à une tartine de miel liquide accompagné d’un vent soupçon de thé. Profitons avant le Crumble déchirant parsemé de Grains de Café Noir de la mi -journée !

Ik wilde een poging doen het te vertalen, maar mijn Frans is niet goed genoeg, of is het mijn Nederlands, het is maar hoe je het bekijkt. Mocht je er helemaal geen touw aan vast kunnen knopen, kun je via google nog altijd de vertaling bekijken, om een idee te krijgen.

Eindelijk, eindelijk varen ze weer een beetje. Het was voor ons al zenuwslopend, laat staan voor de zeilers zelf. De snelheden gaven de indruk dat het saai is op het water, alle averij wees in een totaal andere richting. Dat de Zwarte Pot zo zwart zou zijn, had niemand van tevoren bedacht, ook Denis Hugues, de wedstrijddirecteur niet (Soupe à la grimace, 24.10.11, 15.06 u.).

De eerste zeilers hebben vandaag de evenaar gepasseerd. En de Braziliaanse archipel van Fernando de Noronha komt in zicht. Geen onaardige bestemming overigens. Het bestaat uit 21 eilandjes, het grootste is 17 km2 groot. Het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en is ook een passagepunt van de Volvo Ocean Race. Maar laat Christa en Ysbrand er maar hard voorbij zeilen. Vanaf hier is het nog 545 km naar Recife, aan de Braziliaanse kust.

Vaarwel zwarte koffie en op naar het land van melk en honing !

Wat bezielt ze? Is een vraag die mij vaak gesteld wordt. Meestal kan ik een vrij aardig antwoord geven. Ik kan me er namelijk zelf ook wel iets bij voorstellen. Maar gisteravond was het inlevingsgevoel even op. Grote storm met windsnelheden, waar ik me niets bij voor wil stellen, in de omgeving van de volgende schippers. En onder die volgende schippers ook Christa en Ysbrand.

Ik ben naar bed gegaan met de telefoon naast me. Hoe ging het ook al weer? Sas, zal ik jou op die lijst zetten, die de organisatie gaat bellen in geval van nood? Prima Chris. Ik heb gedroomd dat de telefoon ging, dat er een sms-je binnen kwam, ik heb het drie uur zien worden, vier uur. Nadat ik vanmorgen toch nog onverwachts door de wekker gewekt werd, direct richting computer. Ze voeren nog en met een redelijk gemiddelde en een cap die in ieder geval niet terug richting de Kaapverdische eilanden ging. Ik ben er trouwens pas sinds gisteren achter wat cap inhoudt (ik heb geen zeilervaring, weet je nog). Het zijn gewoon de graden op een kompas. Waarbij 0 of 360 richting het noorden is. Dus een lage cap betekent terug naar de Kaapverdische eilanden. Een cap van ergens tussen de 180 en 200 betekent koers op Bahia. En alles daarbuiten betekent of op zoek naar wind, of het ontwijken van wind. En dat laatste was gistermiddag en vanochtend het geval.

Het bericht van Mathieu Claveau, eigenlijk vooral de foto’s stelden me gek genoeg gerust. Zijn boot stond vol water, hij was op zijn reddingsvlot gesprongen met noodrantsoen en hij werd tot zijn eigen verbazing super snel opgepikt. En nu vaart ie lekker als verstekeling mee op de Edulis naar Bahia.

Ik las vandaag op de Transat site dat alle zeilers op zoek zijn naar het bordje Exit van de Pot au Noir. Ik moest direct aan het liedje denken: Waar is hier de nooduitgang? Ik hoop van harte dat alle zeilers de uitgang snel gaan vinden. En dat ze op zoek kunnen gaan naar betere oorden. O ja, want dat bezielt ze. Ze willen het onbekende in zichzelf en van de wereld ontdekken. Het zijn ontdekkingsreizigers.

Het was dobberen vannacht voor het grootste deel van de vloot. Hoewel de Pot au Noir op het plaatje nog niet bereikt lijkt, zitten de zeilers er nu midden in. En leek David Reason, de koploper in de race, vanmorgen de dans al ontsprongen te zijn, ook voor hem is het leed is nog niet geleden. De zeilers zijn duidelijk op zoek naar wind. Voer de vloot een paar dagen geleden nog een duidelijke gezamenlijke koers, het is nu een mierennest in nood geworden (als je het tenminste versneld afspeelt).

Het theekransje van gisteren is opgeheven. Pip heeft voor een andere koers dan Christa en Ysbrand gekozen. Met deze keuze steekt ze het echtpaar de loef af en heeft ze een minimale voorsprong op hen genomen. Christa en Ysbrand varen inmiddels boord aan boord. Zoals Riepko al opmerkte, het kan goed voor het moraal zijn om in dit gebied met zijn tweeën te zijn. De Transat site heeft dat ook opgemerkt en plaatste vandaag een stukje.

Het wordt nu duidelijk dat deze race serious business is. De eerste etappe was een soort opwarmertje, waarbij het op één deelnemer na iedereen lukte (de één wat eerder dan de ander) om de eindstreep te bereiken. Tijdens deze tweede etappe is het speelkwartier over en moet je over enorme kwaliteiten beschikken om überhaupt in de race te blijven. Dat Christa en Ysbrand hier zo goed in slagen is meer dan een compliment waard en iets om trots op te zijn! Ook vandaag besloot een aantal van hun zeilgenoten officieel de wedstrijd te staken.

De eerste zes solisten hebben de helft van de race er op zitten. Hopelijk blijft de wind aanwezig en vindbaar en volgt de rest van de vloot dit voorbeeld snel.

Na de hectiek van de eerste week lijkt de vloot in rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen. De snelheden liggen lager, komen niet boven de 10 knopen. De groep is aardig uitgedund. Officieel zijn er nog 41 boten actief in de Series en 29 in de Proto-klasse. Daarvan liggen er in totaal 4 in de haven van Mindello. Een vijfde boot lijkt zich bij deze onfortuinlijke zeilers te voegen. Bovendien liggen er nog vier deelnemers die officieel de race gestaakt hebben.

Gelukkig geen nieuwe meldingen van averij. Daar waar nodig kan een ieder wat kleine reparaties al zeilende uitvoeren.

Christa en Ysbrand liggen dicht bij elkaar, met in Ysbrands kielzog Pip Hare. Ik maak me er een voorstelling van. De drie hebben contact via de marifoon. Zetten er een kopje thee bij. Jammer genoeg geen lekker koekje, hoewel, je weet maar nooit. Wie weet doen ze een spelletje. Ik zie ik zie wat jij niet ziet. Even lijkt het geen wedstrijd meer…maar gewoon genieten!

Het klinkt mij in de oren als een zwartgallige maaltijd. De associatie komt omhoog van black pudding, zonder liefhebbers van deze dis te willen beledigen, en film noir. Een Amerikaanse surrogaat psycholoog zal het waarschijnlijk ook niet omschrijven als een happy place. Er zijn meer tot de verbeelding sprekende namen voor te vinden. Doldrums of Paardenbreedten. En nergens krijg je de indruk van middelmatigheid. Het is een gebied van alles of niets. Van heel veel wind, of geen wind. Van heel veel regen of absolute droogte. Van heel veel zon (loodrecht boven je hoofd) tot geen zon.

Het gaat hier over de intertropische convergentiezone. Oftewel de ontmoetingsplaats van lucht uit het noordelijk en het zuidelijk halfrond. Om van Madeira naar Bahia te komen, moet dit gebied worden doorkruist. En dat gaan de solo-zeilers de komende dagen doen.
Hopelijk zet de stabiliteit die Christa en Ysbrand in deze tweede etappe hebben getoond voort. We kennen hen beiden als enorme doorzetters en die kwaliteit zullen ze nodig hebben de komende week.
Zeilen door de Zwarte Pot is één grote gok. Bij de finish zullen we weten wie aan het langste eind heeft getrokken.

De vloot vaart op dit moment tussen de Kaapverdische eilanden door. De schippers mogen zelf kiezen hoe, maar ze moeten tussen Santa Antao (aan stuurboordkant) en Maio (aan bakboordkant) door. Het merendeel heeft gekozen voor de optie tussen Santa Luzia en Sao Nicolau. Op die koers lijkt Ysbrand ook te varen.

Christa kiest voor een meer oostelijke optie, namelijk door het eiland Sao Nicolau aan stuurboordkant te houden. Het risico van die optie is de wind (of eerder het gebrek daaraan) rond het eiland Fogo. Op het eiland bevindt zich een grote vulkaan, de Pico de Fogo van 2829 m. Nummer 3 bij de Proto’s David Raison, heeft gekozen om dit eiland langs te oostkant te passeren, maar vaart op dit moment met een snelheid van slechts 4 knopen. De rest van de top 5 vaart ruim boven de 10 knopen. Jorg Riechers, op dit moment nummer 8 bij de Proto’s, heeft om die reden waarschijnlijk gekozen om meer naar het westen te varen. Hopelijk kiest Chris daar ook voor.

Zeker omdat ze op dit moment de eerste vrouw is in het klassement van de Series! Pip Hare heeft een behoorlijke val gemaakt in het klassement, erg jammer voor haar. Marie Duvignac en Susanne Beyer kampen beiden met problemen aan hun boot. Fabienne Robin vaart als laatste vrouw in de Series, maar laat nog een paar mannen achter haar.

Andere opmerkelijke veranderingen in het klassement: Sebastien Rogues, winnaar bij de Proto’s van de eerste etappe, dominerend in de tweede etappe, heeft vanwege ernstige pijn aan zijn rug de race gestaakt. Bij de Series ligt Bruno Simonnet eerste, hij voer achterin het klassement gedurende de eerste etappe. Benoit Mariette, winnaar van de eerste etappe bij de Series, is teruggekomen in de top 3. Robert Rosen Jacobson ligt op een goede 6e plek.

Na de Kaapverdische Eilanden gaat het richting de beruchte Pot au Noir. Over dit deel van de race met deze mysterieuze naam de volgende keer meer!

De kaarten worden vandaag en de komende dagen opnieuw geschud. De wind is zeer instabiel. Je kunt aan de snelheden in het klassement zien dat een aantal boten nauwelijks vooruit komt. Andere zeilers hebben een gelukkiger koers gekozen en varen gestaag door. De vloot komt daardoor ook weer wat dichter bij elkaar te liggen.

Wat het voor Christa en Ysbrand zal betekenen in het klassement is op dit moment lastig in te schatten. Christa vaart nog redelijk door, met een gemiddelde snelheid van ruim 4 knopen, maar lijkt wel op een windstilte af te stevenen. Ysbrand heeft een gemiddelde van ruim 6 knopen, maar ook in zijn koers ligt een stuk met minder wind. Hopelijk wakkert voor beiden de wind daar weer aan en varen ze er zonder problemen door heen.

Lijken de problemen met de brandstofcel opgelost voor Ysbrand, doet er zich een nieuw probleem voor. Volgens de Transat site heeft hij de bevestiging van zijn bakboordroer moeten repareren. Mocht hij het noodzakelijk achten, zal hij aanleggen om verdere reparaties uit te voeren. Voorlopig lijkt ook dit probleem opgelost.

Van Christa weinig nieuws via de site, hopelijk geniet zij van walvissen en dolfijnen…

Deze dag zal niet de annalen in gaan als Ysbrands meest succesvolle dag. Hoewel, het is maar hoe je het bekijkt. Vanochtend om 6.00 uur lag zijn snelheid ver onder het gemiddelde van de vloot. Maar gelukkig was de volgende meting al veel beter en inmiddels loopt hij in op de rest van het veld.

Voor de Fransen was dit toch aanleiding genoeg om een stukje over ‘het stel’ op de site te zetten. Het is nog niet vertaald in het Engels, maar leesbaar genoeg in het Frans:

Christa prend les devants
En posant les pieds sur les pontons de Funchal Christa Ten Brinke (758 – Ran of The North Sea) avait fondu en larmes dans les bras de son mari Ysbrandt Endt (767 – Prime of the North Sea). Non pas parce que Monsieur était arrivé 8h 26′ avant elle, mais parcequ’elle était seulement heureuse d’en avoir fini et pas si mal que cela (30e contre 10e à Ysbrandt). Puis, peu après, avec le sourire elle avait lancé sur le ton de la plaisanterie: “A un moment j’ai été devant toi. On verra à Bahia !”  A Bahia, nous n’y sommes pas encore. Mais au dernier pointage de dimanche Christa 28e précédait Ysbrandt 33e de près de 50 milles. Vous avez dit, sexe faible ?

Hier in Amsterdam halen we opgelucht adem, zeker als Ysbrand deze snelheid vannacht ook vast weet te houden. Dan lijken zijn problemen opgelost en heeft hij wederom zijn MacGyver-diploma gehaald.

Ondertussen zijn binnen 24 uur inmiddels 3 boten ontmast. Twee van hen zijn door een begeleidingsschip naar de Canarische eilanden gebracht. De derde heeft vorig jaar goed opgelet (Les Sables-les Acores-Les Sables 2010) en een noodtuigage gemaakt. Hij vaart nu op eigen kracht naar de Canarische eilanden, weliswaar onder toezicht van een begeleidingsschip.

De vloot vaart momenteel volle kracht vooruit. Er staat een flinke wind (krachtig), met vlagen die zeer krachtig zijn. Een aantal pechvogels heeft averij opgelopen, waaronder Andrea Caracci. Hij is ontmast en door een begeleidingsschip naar La Palma gebracht. De naam Andrea blijkt deze race geen gelukkige! Andrea Pendibene moest al in de eerste etappe opgeven.

Volgens de Transat site kampte Ysbrand gisteren met problemen aan zijn brandstofcel. Dat zou een verklaring kunnen zijn dat hij iets is teruggevallen in het klassement. Hij ligt echter wel gewoon op koers. Gelukkig weten wij dat Ysbrand over enorme McGyver-kwaliteiten beschikt.

Christa vaart met dit weer graag wat behouden. Liever een reefje te veel dan te weinig. Ondanks dat, heeft ze er flink de snelheid in. En ligt het stel weer op marifoonafstand en misschien wel op zichtafstand van elkaar.

De foto site is geupdate met nieuwe foto’s van het vertrek uit Funchal!

Christa en Ysbrand zijn inmiddels al weer flink op koers naar de Canarische eilanden. Ze zullen de eilandengroep waarschijnlijk deze nacht passeren.

In overleg met Christa en Ysbrand zal ik jullie gedurende de tweede etappe af en toe bij praten over hun plek in de wedstrijd en mijn verwachtingen over het verdere verloop. Ik ben Saskia, de oudste zus van Christa. Ik ben geen zeiler, dus verwacht geen strakke analyses. Omdat onder de bezoekers van deze site veel niet-zeilers zijn, leek het ons leuk om de race iets meer kleur te geven door persoonlijk commentaar. De bedoeling was om dit vanaf de volgboten te doen, helaas bleek dit in de praktijk niet haalbaar.

De avond voor de start heb ik Christa nog aan de telefoon gehad. Bij de Canarische eilanden ligt geen wedstrijdboei, ze mogen dus hun eigen koers bepalen. Zowel Christa als Ysbrand had bij vertrek het plan om langs de eilanden te varen. Als je kijkt naar hun huidige koers, lijkt dat nog steeds het geval. Slechts een paar deelnemers denkt daar anders over, zij liggen op koers om tussen de eilanden door te varen en hopen op die manier gebruik te maken van de trechtereffecten en windversnellingen.

Iemand die heel tactisch vaart is Jörg Riechers, bij de proto’s. Gedurende de eerste etappe was hij bij ons thuis een beetje het referentiepunt. Ook deze etappe is het interessant om hem te volgen en zijn keuzes met die van Christa en Ysbrand te vergelijken.

Het verloop van de race wordt beïnvloed door heel veel factoren. Een belangrijke is het gebrek aan een ononderbroken slaap. Dit beïnvloedt de keuzes die de zeilers maken flink. Christa’s beslissing in de vorige etappe om oostwaarts te gaan is hier bijvoorbeeld aan te wijten. Ysbrands botsing met de giek waarschijnlijk ook. Uit de eerste etappe is wel gebleken dat de race bij de finish pas gevaren is. Dat geldt voorlopig nu ook, zeker omdat de etappe zo lang is en de wind geen constante factor is.

Een laatste opmerking: de site van de Transat vertoonde vandaag opmerkelijke overzichten. Onder cartographie werd onjuiste informatie weergegeven. Het lijkt alsof de situatie onder positions en classements wel klopte. Ik zal dit in de gaten houden de komende 24 uur.

Voor iedereen veel volgplezier!!!